Ey Yarenler Tınman Bana

Ey Yarenler Tınman Bana Şiiri

Ey yârenler tınman bana,
Ben gene n’oldum bilmezem.
İlm ü amel sorman bana,
Divane oldum bilmezem.

Ayrıksı nesne tutmuşam,
Bildiklerim unutmuşam.
Canımı aşka atmışam,
Onda ne buldum bilmezem.

Aklım yavu vardı benim,
Dağıldı fikrim kamusu.
Boşaldım uş doldum veli,
Ne ile doldum bilmezem.

Aşkım beni yakıp durur,
Gönlüm dosta akıp durur.
Devşirimezem ben beni,
Dembeste kaldım bilmezem.

Ben aşksızın olamazam,
Aşk yoksa ben olamazam.
Aşktır canımın hasılı,
Aşka kul oldum bilmezem.

Sen beni şeyh oldu diye,
Benden nasihat isteme.
Ben sanırım ki bilirem,
Şimdi bildim ki bilmezem.

Aşık Yunus sen canını,
Dost yoluna eyle feda.
Bu şeyh ile buldum Hakk’ı,
Ben gayrı nesne bilmezem.

Yunus Emre (k.s)

Lügat:

tınmak: ses çıkarmak, önemsemek, önem vermek, dikkate almak, takmak.
divâne: deli, kaçık, budala; bir şeye çok düşkün olan.
ayrıksı: başka, başka türlü, ayrı, apayrı, farklı.
kamu: hep, bütün, halk hizmeti gören devlet organlarının tümü.
yavı: yitik, akılsız, sersem.
uş: şimdi, işte, gibi.
dembeste: sesi soluğu kesilmiş, susmuş.
hasıl: ortaya çıkmak, türemek.

Ey Yarenler Tınman Bana Şiiri
Yunus Emre Şiirleri
Yunus Emre Divânı