Teferrüç Eyleyi Vardım şiiri, Yunus Emre Divânı
Teferrüç eyleyi vardım
Sabahın sinleri gördüm
Karışmış kara toprağa
Şu nazik tenleri gördüm
Çürümüş toprak olmuş ten
Sin içinde yatar pinhan
Boşanmış damır, akmış kan
Batmış kefenleri gördüm
Yıkılmış sinleri dolmuş
Hep evleri harab olmuş
Kamu endişeden kalmış
Ne düşvar halleri gördüm
Yaylalar yaylamaz olmuş
Kışlalar kışlamaz olmuş
Bar tutmuş, söylemez olmuş
Ağızda dilleri gördüm
Kimisi zevk ü işrette
Kimi saz u beşarette
Kimi belâ vü mihnette
Dün olmuş günleri gördüm
Soğulmuş şol kara gözler
Belirsiz olmuş ay yüzler
Kara toprağın altında
Gül deren elleri gördüm
Kimi boyun burup yatmış
Tenini toprağa katmış
Anasına küsüp gitmiş
Boynun buranları gördüm
Kimi zari kılar ağlar
Zebaniler canın dağlar
Tutuşmuş sinleri oda
Çıkan tütünleri gördüm
Yunus bunu kanda gördü
Gelip bize haber verdi
Aklım vardı bilim şaştı
Nitekim şunları gördüm.
Yunus Emre (k.s)
Lügat:
teferrüç: gezinti, açılma, ferahlama.
sin: ölü gömülen yer, gömüt, mezar, kabir, metfen, makber
pinhan: gizli, saklı, gizlenmiş
düşvar: güç, zor
bar tutmuş: paslanmış
işret: içki içme
mihnet: sıkıntı, üzüntü, bela, musibet
şol: o
zari (kılmak): inleyerek, hüngür hüngür
zebani: cehennemde vazifeli olan meleklere verilen ad, cehennem bekçisi
kanda (kan): (Osmanlıca) bir şeyin menbaı, özde.
Teferrüç Eyleyi Vardım Şiiri
Yunus Emre Şiirleri
Yunus Emre Divânı
Yorum Yaz
Bir yorum yazmak için giriş yapmalısınız.