Gel imdî Dinle Sözü

Gel imdî Dinle Sözü Şiiri

(mefâilun mefâîlûn feûlûn)

Gel imdî dinle sözü şerh edeyin
Biri bîrin onu sana diyeyim.

Cü sâhın hikmeti akdemden îdi
Bu birkaç söze şerh Âdem’den îdi.

Bu muhtasar cihan îki cihanca
Dügeli bâkar îsen yüz bin anca.

Azim cihandürür gönül cihânı
Senî izler isen bûlâsın âni.

Haber verîserem nefsin elinden
Ümîdin vâr ise gîdesin andan.

İki sutlandurur sâna hâvâle
Diler her bîrisî kim mülki âla.

Birî rahmânidir can hazretinden
Birî şeytânidir garez yatından.

Gör imdi kim seni kime taparsin
Kime kapu açar kime yaparsın.

On üç bin erdûrûr rahmâni leşker
Zebunsuz kimselerdir key erenler.

Dokuz bindir bu nefsin haşerâtı
Müdâm eyerlidir bunların âti.

Nişanları bu kim yüzleri kara
Bu nifrîn-ü şikâyet kanda vâra.

Sakıngıl kim bulardan olmayâsın
Ki nefs dîvânına yâzılmayâsın.

Ke nefsin dîleğin can besler îsen
Yerin nur can sözünü esler îsen.

Tekebbür nefsdir sultânı bilmez
Çerîsinde iyi dirlik dirilmez.

Key âri can gerek şeh hazretinde
Irılmadan dura sultan katında.

Kadimden nefsdir sultâna âsî
Bir urgandır heman ânın behâsı.

Bu nefs oğlanları dokkuz kişidir
Nifâk u şirk anların işidir.

Ulû oğlu tama’ iyi iş itmez
Cihan mülkü onun olursa yetmez.

Bin er donlu durarlar kapısında
Esîr etmiş cihânı tapısında.

Sever dünyâyı çün oldur imâni
Susuzdur dünyaya konmaz revanı.

Neyi sever isen îmânın oldur
Nice sevmeyesin sultânın oldur.

Sevindir bil seni senden ileden
Ne sever isen ol yânâya yeden.

Ki sevdiğinden öte menzilin yok
Asil ma’nî budur söz kelecî çok.

Bu yolda da’vi sığmaz ma’ni gerek
Neyî kim sever îsen ânı gerek.

Buçuk gün durmayan aklın katında
Ne lâyık ola şâhın hazretinde.

Görem bir şahs gelir sararmış
Tutulmuş dili aklı yâvı varmış.

Gelip aklın önünde tâpı kıldı
Hak’a şükreyledi çün ânı buldı.

Eğer sen akl isen gel beni gör der
Timâr eyle benim derdîme er der.

Ayıtmâdın göreyim bir gün âni
Ne sordun kimseye ol kimse kanı.

Tama’ kervânı île yoldan azdım
Sanâ geldim çün ögüm sende sezdim.

Bunâlip sâna geldim hâlimi bil
Mededin vâr ise gözüm yaşın sil.

Tama’ hapona dignim çıkamm
Kan berkrit divin yıkamazım.

Key evenlerdirür imdim bekler
Bahadırlar demir yürekli erler.

Bin er donludurur tama’ gerisi
Mübarizdir bahadır her birisi.

Ele gireni zindina vururlar
Ayağına da demir buyururlar.

Suál ettim bulára ne kişisiz
Ulünuz kimdürür kimin eşisiz.

Dediler kamusu nefs kullarıdır
Kamâsunun tama’ ulularıdır.

Tama’-dârın yeri tâmuda olur
Kaçan tâmud’ olan âşûde olur.

Yolum ald benim aldâdı tuttu
Bugün yârın ile ömrüm tüketti.

Akıl ánın sözün çünkim işitti
Tefekkür eyleyip kendiye gitti.

Çü gene geldi akl öğütler âni
Bize gelenlerin kurtuldu cân.

Bize geldin ise endişe yeme
Ne kilam deyibeni gussa yeme.

Kanâat fakr ile pes gele şimdi
Bakadur düşmene gör nide şimdi.

Çağırdı muştucu geldi kanaat
Harir donlar geyer biner kurağ’ at

Alemleri yeşil bulundu çıktı
Kimesne eslemez yavlak ınıktı.

Çavuşlar yöğşırır sağdå vu solda
Giriv u zemzemedir değme yolda.

Anı gördü kaçar nefs haşerâtı
Görimdi nitedir hâlik sifati.

Sınıktı cümlesi gerü kayıkmaz
Döker oğlun kızın ardına bakmaz.

Bunaldı cümlesi durmâdı kaçar
Kılıç lâzım değil iş oldu nâçar.

Kılıçlar kanlıdır erleri gaazî
Uçar kuşlar gibi atları tâzî.

Tama’dan kurtarırlar il ü şehri
Sıdılar leşkerin cebrî vü kahrî.

Iderler hây u hû nifrîn ü efgan
Muhâldir kimse ondan kurtarâ can.

Sıyıp çerisin iline akarlar
Kovup oğlun kızın şehri yakarlar.

Gazâden geldi şeh tahtın’ oturdu
Sipâhîler kamû tâpûya durdu.

Kamu şehr ü kamu il râhat oldu
Nereye vârsan pür ni’met oldu.

Görünmez oldu ol kizliği u afet
Matirbaz(lar) olurlar cümlesi mat.

Harifler cümlesi tâåta meşgul
Oluptur cümlesi sultanına kul.

Oturur cümlesi han meclisinde
Ferålar u kadehler ellerinde.

Ferâgat oldu bunlar hoş geçerler
Sürer sâkıy şarab dün – gün içerler.

Ferah oldu bular kayguları yok
Eginleri bütün karınları tok.

Nidem dîmek irâğ oldu bulardan
Ki ömrü rızka oldurur payandan.

Çü mihman-dâr kendüs’ oldu
Ha döşer durmadan hân üstüne hân.

Nice senin gibîler yedi doydu
Bikirdürür dahı hiç eskimedi.

Yenir durmaz velî zerre gedilmez
Nereden geldiğini kimse bilmez.

Erenlerdir bu dirliğe erenler
Yüzün ma’şûkanın mutlak görenler.

Hakıykat bunlar kalırlar
Ki her dem yeniden kısmet alırlar.

Yunus cümle sözün senin feride
Üç söz senindürür ol sen işîde.

Nice sözün varısa såna söyle
Has u âm gönlünü şey’ lillâh eyle.

Ki zirà cümle iş ulularındır
Temennå eylgil yol bûlarındır.

Yunus Emre (k.s)

Gel imdî Dinle Sözü Şiiri
Risâlet’ün Nushiyye
Yunus Emre Şiirleri