Ey Yârenler Kim İşitti

Ey Yârenler Kim İşitti Şiiri

Ey yârenler kim işitti âşık tövbe ettiğini,
Ya kim işitti denize od düşüben tuttuğunu.

Şâhım senin aşkın odu düştü gönül deryâsına,
Aceblerler kaynayıban marifetler bittiğini.

Yüzbin İsâ ile Mûsâ aşkından ser-gerdan gezer,
Aceblerler beni dahî aşk nihengi yuttuğunu.

Yüzgeçlik öğrenmeyen kul ko girmesin bu denize,
Aşk deryâsı dipsizdürür aceblemen battığını.

Sarraflığı öğrenmeyen bu gevheri boncuk sanır,
Varır verir yok nesneye bilmez neye sattığını.

Her kim onun dîdârını bunda ayan görmez ise,
Yarın ol ser-gerdan geze hiç bilmeye nittiğini.

Yunus aydır er kuluyum, Taptuğ’umuz dost yüzüdür,
İşbu söze inanmayan edebilsin ettiğini.

Yunus Emre (k.s)

Lügat:

düşüben: düştüğünde, düşünce.
od: ateş, edebiyatta/tasavvufta aşk ateşi olarak da kullanılır.
derya: deniz. bir şeyin bol olduğu yer.
sarraf: mesleği, altın ve gümüş para vb. alıp satmak, değerli kâğıt ticareti yapmak olan kimse.
didar: yüz, çehre; mülâkat, görüş, görünme, görüş kuvveti, göz, açık, meydanda, göz, görme, görünme, görüşme, buluşma, yüz. Cenâb-ı Hakk’ın müminlere vâdettiği görünüşü, tecellîsi.
sergrdan: başı dönmüş, şaşkın. hayran, şaşkın, başıboş, avare, aylak.

Ey Yârenler Kim İşitti Şiiri
Yunus Emre Şiirleri
Yunus Emre Divânı