Bu Dünya Kimseye Kalmaz

Bu Dünya Kimseye Kalmaz şiiri

Bu dünya kimseye kalmaz,
Anadur ölümün zinhar.
Kaçan kimse gider gelmez,
Anadur ölümün zinhar.

Gelen geçer, konan göçer,
Nasip oldukça yer içer.
Ecel ömre kefen biçer,
Anadur ölümün zinhar.

Üstüne çün çöker dağlar,
Ecel gelir dilin bağlar.
Kalır bu bahçeler bağlar,
Anadur ölümün zinhar.

Kefen donun olur yatak,
Biter üstünde hem yaprak.
Dola gözlerine toprak,
Anadur ölümün zinhar

Nice cem ettin ise mal,
Alır varislerin filhal.
Sinde sen çekersin vebal,
Anadur ölümün zinhar

Sen onu sanma malındır,
Haram ise vebalindir.
Helal ise sualindir,
Anadur ölümün zinhar.

Kalır ayrıklara malın,
Seninle gider amelin
Erişmez bir pula elin,
Anadur ölümün zinhar.

Geri gelmez varan anda,
Kalır o karanlık sinde.
Sevap işleye gör bunda,
Anadur ölümün zinhar.

Günahkârsın günahın çok,
Günah için bir ahın yok.
Varacak gayrı rahın yok,
Anadur ölümün zinhar.

Yunus tak boynuna bendi,
Sonra halka ver bu pendi.
Cihandan kes bu payvandı,
Anadur ölümün zinhar.

Yunus Emre (k.s)

Lügat:

anadur: anlatıver, an, hatırla.
zinhar: kesinlikle.
don: elbise, kıyafet.
cem etmek: toplamak.
filhal: o anda, hemen şimdi.
sin: ölü gömülen yer, gömüt, mezar, kabir, metfen, makber.
vebal: günah, kabahat, sorumluluk; dinî bakımdan suç sayılan iş veya davranış.
ayrık: birbirinden ayrı, aralıklı, mesâfeli, ayrılmış, ikiye bölünmüş, başka, diğer, ayrı tutulan, başkalarına benzemeyen, ayrıcalı, müstesna, düzgün ve uygun olmayan, çarpık.
rah: yol.
bend: bağ, bağlanan, bağlanmış, boğum, mafsal, birisini emri altına almak, bendetmek.
pend: öğüt, nasîhat.
payvand: bir işin sırrını öğrenmiş olmak, pratik ve kolay öğrenme.

Bu Dünyâ Kimseye Kalmaz
Yunus Emre Şiirleri
Yunus Emre Divânı