Ey Dost Seni Sevelden

Ey Dost Seni Sevelden Şiiri

Ey dost seni sevelden aklım gitti kaldım ben,
Irmakları seyredip denizlere daldım ben.

Bir zerre aşkın odu kaynatır denizleri,
Düştüm aşkın oduna tutuşuban yandım ben.

O canda ki aşk ola, anda gussa olmaya,
Bu aşk bana gelelden gussam gitti güldüm ben.

Bülbül de aşık olmuş kızıl gülün yüzüne,
Gördüm erenler yüzün hezar destan oldum ben.

Bu aşkı bana verdin, ben diderem kend’özüm,
İçim dışım nur doldu, dosta âşık oldum ben.

Bir kuru ağaç idim, yol üzre düşmüş idim,
Er bana nazar kıldı, tâze civan oldum ben.

Yunus gerçek âşıksan adını miskin kogıl,
Cümlesinden ihtiyar miskinliği buldum ben.

Yunus Emre (k.s)

Lügat:

tutuşuban: tutuşup.
gussa: acı, üzüntü, dert, sıkıntı, ıstırap, tasa, bulantı, gam.
hezar: bin, pek çok, bülbül.
civan: çok yakışıklı genç erkek ya da kadın. güzel, genç ve yakışıklı (kimse).
kogıl: bırak, çek.
miskin: çok uyuşuk olan; hiç veya yeteri kadar malı olmayan kimse, zelil, zayıf. Tasavvuf. Kulun, gerçek zenginin Cenâb-ı Hak olduğunu ve kendisinin O’na karşı mutlak bir ihtiyaç içinde bulunduğunu bilmesi durumu.

Ey Dost Seni Sevelden Şiiri
Yunus Emre Şiirleri
Yunus Emre Divânı