Keleci Bilen Kişinin

Keleci Bilen Kişinin Şiiri

Keleci bilen kişinin,
Yüzünü ağ ede bir söz.
Sözü pişirip diyenin,
İşini sağ ede bir söz.

Söz ola kese savaşı,
Söz ola kestire başı.
Söz ola ağulu aşı,
Bal ile yağ ede bir söz.

Kelecilerin pişirgil,
Yaramazını şeşirgil.
Sözün us ile düşürgil,
Dimegil çağ ede bir söz.

Gel ahi ey şehriyari,
Sözümüzü dinle bari.
Hezar gevher ü dinarı,
Kara taprağ ede bir söz.

Kişi bile söz demini,
Demeye sözün kemini.
Bu cihan cehennemini,
Sekiz uçmağ ede bir söz.

Yürü yürü yolun ile,
Gafil olma bilin ile.
Key sakın ki dilin ile,
Canına dağ ede bir söz.

Yunus şimdi söz yatından,
Söyle sözü gayetinden.
Key sakın o şeyh katından,
Seni ırağ ede bir söz.

Yunus Emre (k.s)

Lügat:

keleci: öz veya kusursuz, düzgün söz. sözleşme, anlaşma. söz, lakırdı.
aş: pişirilerek hazırlanan yemek.
ağu: zehir.
us: akıl. olaylar ya da kavramlar arasında zorunlu bağıntılar kurma, bu bağıntıları algılama ve kavrama, anlama, düşünme yetisi.
şehriyar: hükümdar, padişah.
ahi: kardeş, kardeşim. ahilik ocağından olan kimse. eli açık, cömert.
hezar: bin, pek çok, bülbül.
gevher: cevher. bir maddenin özü. değerli taş.
kem: kötü. kötü amaçla bakmak.
uçmak: cennet. Allah’ın uçmağı: Allah’ın cenneti.
gafil: gaflette olan. Allah Teâlâyı, emir ve yasaklarını unutan kimse.
key: için, tâ ki, hangi, nasıl?
ırak: uzak.

Keleci Bilen Kişinin Şiiri
Yunus Emre Şiirleri
Yunus Emre Divânı