Seni Hak’tan Yığanı

Seni Hak’tan Yığanı Şiiri

Seni Hak’tan yığanı,
Her ne ise ver gider.
Ne beklersin bu teni?
Sinde kurt kuş yer gider.

Ölene bak gözün aç,
Dökülür sakal ve saç.
Yılan çiyan gelir aç,
Yiyip içip sır gider.

Bize bizden ulular,
Pek de güzel hulular.
Şu iyi amelliler,
Haber söyler der gider.

Kes haramdan elini,
Çek gıybetten dilini.
Azrail el atmadan,
Bu dükkanı der gider.

Ecel erer kurur baş,
Tez tükenir uzun yaş.
Dümdüz olur dağ ve taş,
Gök dürülür, yer gider.

Canın ağar Hazret’e,
Yarar et ahirete.
Tanla duran taate,
Hak evine er girer.

Miskin Yunus ölecek,
Sini nurla dolacak.
İman yoldaş olucak,
Ahirete şir gider.

Yunus Emre (k.s)

Lügat:

sin: ölü gömülen yer, gömüt, mezar, kabir, metfen, makber.
ecel: belirlenmiş zaman, muayyen bir müddetin sonu. ölüm zamanı, yaşamın sonu.
tan: güneşin doğuş anı, gün ağarması.
taat: ibadet etmek. meşrû emir ve isteklere uyma. baş eğmek, emredileni yerine getirmek, söz dinlemek.
miskin: çok uyuşuk olan; hiç veya yeteri kadar malı olmayan kimse, zelil, zayıf. Tasavvuf. Kulun, gerçek zenginin Cenâb-ı Hak olduğunu ve kendisinin O’na karşı mutlak bir ihtiyaç içinde bulunduğunu bilmesi durumu.
yoldaş: yola birlikte gidenlerden birine göre öteki, her biri, yol arkadaşı. arkadaş, dost.
şir: arslan, süt.

Seni Hak’tan Yığanı Şiiri
Yunus Emre Şiirleri
Yunus Emre Divânı