Sen Bu Cihan Mülkünü

Sen Bu Cihan Mülkünü Şiiri

Sen bu cihan mülkünü,
Kaftan kafa tuttun, tut.
Ya bu alem malını,
Oynayarak yuttun, tut.

Süleyman’ın tahtına,
Şah olup oturdun bil
Dive, periye düpdüz,
Hükümleri ettin, tut.

Firavun hazinesin,
Nüşirevan genciyle,
Karun malına katıp,
Sen malına kattın, tut.

Bu dünya bir lokmadır,
Ağzında çiğnenmiş bil.
Çiğnenmişe ne yutmak?
Ha sen onu yuttun, tut.

Ömrün senin ok bigi,
Yay içinde dopdolu.
Dolmuş oka ne durmak,
Ha sen onu attın, tut.

Her bir nefes kim gelir,
Keseden ömr eksilir.
Çün kese ortalandı,
Sen onu tükettin, tut.

Çün denize gark oldun,
Boğazına geldi su.
Deli gibi talpınma,
Ey biçare battın, tut.

Ölüm vardır bilirsin,
Varıp gafil olursun.
Kamulardan ayrılıp,
Varıp sinde yattın, tut.

Yüz yıllar hoşluk ile,
Ömrün olursa Yunus.
Son ucu bir nefesdir,
Geç ondan unuttun, tut.

Yunus Emre (k.s)

Lügat:

mülk: ev, dükkân, arsa, arazi gibi taşınmaz mal. vakıf olmayıp doğrudan doğruya birinin malı olan yer ya da yapı.
div: iblis, şeytan. cin, ifrit.
talpınmak: çırpınmak.
biçare: çaresiz.
gafil: gaflette olan. Allah Teâlâyı, emir ve yasaklarını unutan kimse.
kamu: hep, bütün, halk hizmeti gören devlet organlarının tümü.
sin: ölü gömülen yer, gömüt, mezar, kabir, metfen, makber.

Sen Bu Cihan Mülkünü Şiiri
Yunus Emre Şiirleri
Yunus Emre Divânı