Evvel Kadim Önden Sona

Evvel Kadim Önden Sona Şiiri

Evvel kadim önden sona,
Zevali yok sultan benim.
Yedi iklime hükmedip,
Diri tutan sultan benim.

Ben bu yeri yaradıcak,
Yer üstüne gök duracak.
Ulu deniz mevc vuracak,
Nuh’a Tufan veren benim.

Dur dedim göklere durdu,
Gökler dahi karar kıldı.
Yüzbin türlü âdem geldi,
Getirip götüren benim.

Yusuf ile çaha inen,
Teraziye altın vuran,
Kefesini basaduran,
Mısr’ın ıssı sultan benim.

Ben abidim, ben mabudum,
Kamu yerlerde hazırım.
Zalimlerden dâd alıcı,
Miskinleri tutan benim.

Kaf’tan kaf’a hükmeyleyen,
Devleri hükmüne koyan.
Yele binip seyran kılan,
Bu mülke Süleyman benim.

Yunus değil bunu diyen,
Kudret dilidir söyleyen.
Kafir ola inanmayan,
Evvel ahir heman benim.

Yunus Emre (k.s)

Lügat:

kadim: başlangıcı geçmişin derinliklerinde bulunan, pek çok eskiye uzanan, öncesiz. başlangıcı olmayan, eski, ezeli.
zeval: yok edilme, yok olma, ortadan kalkma, sona erme. bozulma; suç, kabahat, mesuliyet.
mevc: dalga.
çaha: çalı süpürgei. musluk.
ıssı: sahip, iye.
abid: âhiret saadetinin ibadetle kazanılacağına inanarak kendisini ibadete veren samimi dindar. çok ibâdet eden kimse.
mabud: kendisine ibadet edilen. ilah.
dâd: ihsan, vergi. adalet, doğruluk.
miskin: çok uyuşuk olan; hiç veya yeteri kadar malı olmayan kimse, zelil, zayıf. Tasavvuf. Kulun, gerçek zenginin Cenâb-ı Hak olduğunu ve kendisinin O’na karşı mutlak bir ihtiyaç içinde bulunduğunu bilmesi durumu.
seyran: bakıp seyretme, gezme, gezinme.

Evvel Kadim Önden Sona Şiiri
Yunus Emre Şiirleri
Yunus Emre Divânı